Depresyon depresyon depresyon

Hastayım rapor alamıyorum

Yarın ne olacak, bizi ne bekliyor

Çocuğuma sarılırken çok tedirginim. Ama uzak tutamıyorum, çünkü çok küçük.

ASM’ye hasta gelince sinirleniyorum. Hastalara eskisi gibi sabırlı ve ilgili değilim. Salgın dışı her konu önemsiz geliyor (ki haksızım/haksızız bu konuda bence). Salgını önlemek adına ya da hastaları tedavi etmek adına elimden birşey gelmemesi canımı sıkıyor.

Halkı mı, kendimi mi, sevdiklerimi mi koruyacağım şaşırdım.

Öz bakım kalmadı. Aynaya bakmadım günlerdir. Maske takılı diye su içmeyi unutuyorum.

Ellerim soyuldu sabun ve dezenfektandan. Sürekli Üst değiştirmek ve bunu yaparken bile kaygı duymak kötü bir duygu

Evde ki yiyecek lokanta bulamıyorum. Evde yalnız olmak da zor.

Okullar kapanınca çıkma yasağı olmadığı için 7 yaşındaki kızımı ASMye götürmek zorunda kalıyorum… Ya kızıma virüs bulaşırsa korkusu yaşıyorum. Çocuk nereye dokunsa ona bağırıyorum.. Sinirlerim gerildi. Hafta sonu da yurtdışından giriş takibi için evden çalışıyorum. İlk karışılacak personele Ffp3 maske korur bilindiği halde uyduruk cerrahi maske verilmesine kızıyorum… Sözleşmeli personel olmanın stresini yaşıyorum. Hastalanırsam veya şüpheli temas olur da karantinaya alırsam maaşım kesintiye uğrarsa naparız… Ölürsem kızım nolcak.. 5.5 yıldır SAHU için uğraşıyorum.. 45 yaşındayım şurada kaldı 5 ay.. Ölmeden uzman olabilecek miyim… gibi anksiyeteler yaşıyorum.

Muayenehanemi kapatmak zorunda kaldım. Para kazanamıyorum, çok borcum var

Öfke! KKEsız çalıştırılmaya, evde kalmayı bile beceremeyenlere hatta sıkıldığını söyleyenlere, güvenilmez sayılara, alkışla gaza getirme çabalarına, seçtiğimiz hayata… Öfke!

Aile hekimi olarak hiç sayıldım. Gözden çıkarıldığımızı düşünüyorum

Çocuklarıma sarılırken içim eziliyor. Bir mahalle ötemdeki annemle babamla görüşemiyorum

Günlük ASM rutininden çok daha yıpratıcı ve zor triaj yaparak çalışmak, insanlara durumu anlatmak. 2 gündür hiç çıkmayan tansiyonum yüksek. Bir de evdekileri çocukların isteklerini al iş çıkışı. Anne babanın ihtiyaçlarını alıp kapıdan bırak iş dönüşleri de daha yorucu hale geldi

Anksiyete düzeyim arttı. Çabuk öfkeleniyorum. Antidepresan dozumu arttırmayı düşündüm. Okul tatil oldu oğluma yarım gün yardımcımız bakıyor. Yarım gün komşuda

Sevdiklerim yakınlarım endişe duyduğu için her gün arayıp kontrol ediyoruz karşılıklı olarak…avukat arkadaşlarla vasiyet konusunu arkamızda bıraktıklarımız için neler yapmamız gerektiğin dahi planlamaya çalışıyoruz sevdiklerimizi bir daha görememe endişesi taşıyoruz

3 çocuğum var, salgından dolayı yardımcı alamıyorum, ev temizliği, yemek hazırlama yoruyor. 53 yaşındayım, aritmim var, eşim anestezist ve reanimasyonda çalışıyor. Zor bir süreç, anksiyetem arttı

İste çalışıp eve gidince çocuklardan uzak durmak yerine bir de onların dersini yaptırıyorum. İzlemediği videonun peşine düşüyorum. Çocuklarıma bakacak birilerini arıyorum.

 

Ankete yanıtların bir kısmını yukarıda okudunuz. Tüm gelen yorumlar ise anket verilerinin altında görebilirsiniz. Salgının başladığı günlerde gelen bu yanıtlar neredeyse her şeyi anlatıyor. Korku, endişe, hastalanma ve hastalığı bulaştırma korkusu ve bunun yansımaları. Bir kenarda bırakılmış, salgının tozu dumanı içinde yolunu bulmaya çalışan birinci basamak çalışanları. Salgını hastanede yönetmeye çalışan tedavi edici bakış sadece toplumu değil, toplumun en yakınındaki birinci basamak çalışanlarını da fırtınanın içinde bırakmış durumda.

Anketi 23-28 Mart günlerinde Corona virüs salgınının hızlı çıkış yaptığı günlerde 440 kişi yanıtladı. Toplum elbette Bakanlığın açıkladığı sayılar kadarını biliyor ancak sağlık çalışanları her gün hastaları görüyor, hastanelerin ne kadar hızlı dolduğunun farkında, koruyucu ekipman eksikliği hepimizin gündeminde. Bir yandan hastalık ile ilgili bilgileri takip ediyor, hastalığın seyrini, tedavisinde ve yönetiminde yapılabilecekleri tartışıyoruz. Bu salgını kötücül örnekler gibi olmadan alt etmenin yolunu arıyoruz. Ancak hepimizin bildiği bir şey daha var ki bu büyük mücadelede virüs sağlık çalışanlarını kendine asıl hedef seçmiş gibi duruyor. Hastalanma oranları da, hastalığı ağır geçirme riski de sağlık çalışanları için daha fazla. Koruyucu ekipman eksikliği ve virüs ile daha sık karşılaşmamız bunda etkili oluyor. Yoğun kaygı ve stresin bağışıklığımızı da düşürdüğünü söylemek mümkün.

İlaçlar sınırlı, aşı çalışmalarının hedefine ulaşması için daha çok zaman var. Toplumun çoğunluğu gibi biz de endişeliyiz, kendimiz için, sevdiklerimiz için. Bu endişenin sonuçlarını göstermek için aile hekimlerine sık kullandıkları sosyal medya mecralarından 4 soru sorduk.

İlk iki soru; iki hafta öncesine göre kıyaslarsanız ağlıyor musunuz ve uykunuz nasıl? 3. soru kendileri ve sevdiklerini korumak için neler yapıyorlar? Son olarak da salgın nedeniyle gündelik hayatımıza eklenen sıkıntıları yazmalarını rica ettik. 440 kişinin yanıtladığı ankette 252 kişi 4. ve son soruya uzun uzun sıkıntılarını yazdılar. Bu bile başlı başına bir veri. Yaptığımız hemen hiçbir ankette katılımcılar görüş ve önerilerinin sorulduğu son soruya bu kadar etkin bir katılım göstermediler.

Daha önce ağlamadığınız halde salgın sürecinde hiç ağladığınız oldu mu?

5imizden 2si daha önce ağlamazken ağlamaya başlamışız. Kaygı ve endişe ile çalışmanın bir sonucu olmalı

 

 

2 hafta öncesine göre uyku düzeninde değişikliğiniz oldu mu?

Bu soruda sonuçlar çok daha ağır. Üç kişi yan yana gelirsek ki o da çok mümkün gibi değil, bilin ki ikisinin uyku düzeni bozulmuş durumda.

 

Coronavirüs salgını gündelik ev yaşamınızda değişikliğe neden oldu mu?

Bu soruda birden çok seçeneğin işaretlenebildiği 8 seçenek ve yanıtlayanların kendi yaptıklarını ekleyebilecekleri diğer seçeneği vardı. Hemen hepimiz evdekilerle teması azaltmışız. %70 ile en sık yanıtlanan seçenek bu olmuş. Kalanlarımız da evde yalnız ya da bir başka sağlık çalışanı ile yaşıyor muhtemelen. Yaşlı ya da risk grubunda olanları evden ayıran kişi sayısını da bu şekilde düşünmek gerek katılımcıların %32’si bu seçeneği işaretlemiş. Çocukları ile sarılma ve onları öpmeyi kesen oranı ise %44. Kalanların da ya çocuklar ayrı bir evde ya da şu an çoçukları yok. Kendini ayrı odaya alan oranı %12, evden ayrılan oranı ise %5. Salgın arttıkça bu oran belki değişecek.

Ankete gelen yanıtlar.

Anksiyöz bir ruh halim var

Kaygı bozukluğu, kronik baş ağrısı

Kaygı bozukluğu, hijyen takıntısı

Dezenfeksiyon ritüelleri

Eş dostla özellikle karşılaşmıyorum. Tam bir sosyal izolasyon. Endişe artışı ve belirsizlikler

Enfeksiyona yakalanmaktan korkuyorum. Onun haricinde hayatım kolaylaştı. Survival life yaşadığımız için. Zaten ben yaşamıyormuşum. ! :))

Sürekli bir gerginlik endişe, halkın vurdumduymazlığı, giderek artan paranoya. Ortada somut ne tedavi verisi ne koruyucu önlem. Birinci basamak (hoş basıla basıla düzlenmedik yeri kalmadı) diye bir olgunun bakanlık bilim kurulu ve dahi uzman hekimlerce hiç bilinmediği ve hal böyle olunca halktan da beklemenin anlamsız olduğu ortaya bir kez daha çıktı. Hastanelerde polikliniği kapatacaksın 1.basamağa poliklinik yap diyeceksin sonra halka evde kal diyeceksin. Uzar gider neyse…..

KRONİK HASTALIĞA RAĞMEN HASTA BAKMAK ZORUNDA KALMAK EN BÜYÜK SIKINTIM.

ASM’ye hasta gelince sinirleniyorum. Hastalara eskisi gibi sabırlı ve ilgili değilim. Salgın dışı her konu önemsiz geliyor (ki haksızım/haksızız bu konuda bence). Salgını önlemek adına ya da hastaları tedavi etmek adına elimden birşey gelmemesi canımı sıkıyor.

Endişe

Anlamsız hasta ve mudurluk isteklerine cevap vermek koruycu malzeme aramak

Her saat başı bakan konuşacak mı diye TVyi açıyorum, Salgın takip programlarının sitelerini f5 ile yeniliyorum

Çamaşır yıkamak…çamaşır yıkamak….banyo almak…banyo almak…çamaşır yıkamak….

Güvensizlik, aşırı endişe, defolup gitmek

Panik atak uykusuzluk bakanlığın akla mantığa uymayan izlem istekleri koruyucu malzeme verilmeyişi

Sosyal medyaya maruz kaldıkça omzumda yük biniyor sinirli bir adam oluyorum.. İzlemedikçe iyiyim

Konsantrasyon güçlüğü, hiçbir şey yapmadan uyuma isteği duyma

Bu kadar temizliğe dikkat etmek yoruyor hasta sayısı azaldı ama corona nedenli asm ve evde aldığımız önlemleri uygulamak yeni düzene adaptasyon yoruyor daha stresliyim panik olmamaya çalışsam da sosyal medya kullanımını sınırlandırmaya çalışsak da bir yandan yeni verileri haberleri takip etmek durumundayız bu da yorucu sürekli veri bombardımanı daha fazla sorumluluk hissediyorum evde ve işte oğlanı evde zaptetmek zor çocuk enerjisini atmak istiyor iş dışında fırsat buldukça gezerdik doğada açık alanda geçirirdik vaktimizi bunu yapamak da ek stres oluşturuyor ailemizde

Halkı mı kendimi mi sevdiklerimi mi koruyacağım şaşırdım. Devlet tarafından yok sayılmak da işin cabası

Sürekli yayınlar ve algoritma takibi ,ve uygulamalar

Karantinadayım

Tedirginlik, huzursuzluk, sinirlilik

Sürekli endişe içindeyim, çocuğum yurt dışında ve ne zaman geleceğini öngöremiyorum, hayatımın kontrolünü kaybettiğimi düşünüyorum

Biraz gergin hissediyorum, kronik hastalığım yok, şükür, eşim sigara kullandığından bir miktar ona bulaştırma korkum var, her gün İstanbul’da ki oğlumu arıyorum, zaten arardım, sıklığında bir değişiklik olmadı

Tek başıma yaşıyorum. Her gün eve girer girmez üstümdekiler yıkanıp havalandırılıyor, ben hemen duş alıyorum. Telefonumu günde 10 defa dezenfektan ile siliyorum. Ellerimi 10 dakikada bir evde bile olsam 1 dakika boyunca yıkıyorum. Öz bakım denen bir şey kalmadı. Aynaya bakmadım günlerdir. Maske takılı diye su içmeyi unutuyorum. Günlük telefonla geçirdiğim vakit arttı. Her gün coronavirüs hakkında gelişmeleri takip etmek için 2 saat ayırıyorum. Daha düzenli besleniyorum. Gıda takviyesi kullanmaya başladım. Stresten hep bir baş ağrısı halim var, ancak aşılmayacak sorunlar değil. Bazen kendi kendime konuşuyorum.

Daha çok çamaşır ve el yıkamak

Bulaş korkusu ve eve taşıma korkusu

Kendimi değersiz hissediyorum Tüm çevredekiler için devlet önlem alırken, bizlere hala cari ödenek muhabbeti yapmaları hiçbir önlem almamaları çok ironik. Bu bir PANDEMİ bunun farkına varılmış olunması gerekir. En üst düzey tedbirler olması gerekir ki virüsü dağıtan bizler 1.basamak olmayalım

Umutsuzluk

Ellerim soyuldu sabun ve dezenfektandan. Sürekli Üst değiştirmek ve bunu yaparken bile kaygı duymak kötü bir duygu

Maske ve koruyucu ile çalışmak eski gündelik alışkanlıklardan kopmak zor geliyor

Ve tabi ki stres… kronik hastalığım var ve çalışıyorum”

İç sıkıntısı, belirsizlik… ne diyeyim Emrah hocam. Kendimi aslanın önüne atılmış gladyatör gibi hissediyorum, ama elimde tenekeden bir kılıç var.

Sürekli haber ve whatsapp takip ediyorum. Koruyucu malzeme peşine düştüm başka bir şey düşünemez oldum

“Evde ki yiyecek lokanta bulamıyorum. Evde yalnız olmak da zor.”

Taşikardi, fazlasıyla ekran maruziyeti, anksiyete, hijyen kaygısı, devlete olan güvensizlik nedeniyle ekstra anksiyete

Is yerinde stres korku Evde yoruluyorum ev isleri

Kaygı, huzursuzluk

Psikolojik olarak çok ağır günler geçiriyorum.

Korku endişe obsesif davranışlar

Çok kaygılıyım, gerginim, mutsuzum

Sosyal yaşamım kısıtlandı, kitap okuyamıyorum ve hiç olmadığım kadar anda olmaya başladım

Temizlik obsesyonları gece uyanma

Sürekli mutsuz hissediyorum

Ellerim aşırı yıkama ve dezenfektana bağlı yıprandı, spor imkanım kısıtlandı.

Bakanlığın verdiği mantıksız bir sürü angarya

Hem korunmaya çalışmak hem hasta bakmak çok yorucu.

Sevgilimi göremiyorum

Okullar kapanınca çıkma yasağı olmadığı için 7 yaşındaki kızımı ASMye götürmek zorunda kalıyorum… Ya kızıma virüs bulaşırsa korkusu yaşıyorum. Çocuk nereye dokunsa ona bağırıyorum.. Sinirlerim gerildi.. Hafta sonu da yurtdışından giriş takibi için evden çalışıyorum. İlk karışılacak personele Ffp3 maske korur bilindiği halde uyduruk cerrahi maske verilmesine kızıyorum… Sözleşmeli Aile Sağlığı personeli olmanın stresini yaşıyorum. Hastalanırsam veya şüpheli temas olur da karantinaya alırsam maaşım kesintiye uğrarsa naparız… Ölürsem kızım nolcak.. 5.5 yıldır SAHU için uğraşıyorum.. 45 yaşındayım şurda kaldı 5 ay.. Ölmeden uzman olabilecek miyim… gibi anksiyeteler yaşıyorum.

EVE GİRİŞ ve ÇIKIŞLARIMIZ DAHİL HER AŞAMADA PARANOYAK OLMAYA BAŞLADIK. ÖZELLİKLE ANNE VE BABANIN SAĞLIK ÇALIŞANI OLDUĞU EVLERDE DURUM BİRAZ DAHA KARMAŞIK VE ZOR. BAKICIMIZIN BILE EVE GELMESINI GELIRKEN NEKADAR DIKKATLI DAVRANDIGINIKIMLERLE TEMAS ETTIGINI BILEMIYORUZ. ÇOK KAYGILI VE STRESLIYIZ.

Ev hastane döngüsünde olmak yordu

Mutsuzum ve kaygılıyım

Depresyon

Yaşlı anneme bulaştırmamak için kafayı yemekle meşgulüm.

KKE (maske ve dezenfektan) peşine düşer olduk

Özel sektördeyim iş bırakmaya zorlama

Çaresizlik

Anksiyete, bulaşma korkusu yakınlarına bulaştırma korkusu organizasyon bozukluğuna bağlı ne yapacağımı bilemene

“Sinir stres kaygı bozukluğu ölüm korkusu”

Ellerde yıkamaktan dermatit oldu.

Genel sosyal kısıtlanma.

“Malzeme yetersizliğinden ölüp gideceğiz eşşek cennetine. Stres, uykusuzluk. Ht. çarpıntı, dermatit, gözlerde yanma.”

Yoğun stresli çalışma hayatı dinlenmeye vakit bulamama

Kendimi virüsten evdekileri kendimden korumaya çalışıyorum

Sık yıkama, sakınma, izolasyon ve ufukta görünen fazla çalışma, hastalanma ihtimalinin sebep olduğu anksiyete…

Kimseyle temas kurmamaya çalışıyorum. Psikolojim bozuldu, yetkililer tarafından yeterince açıklama yok, kendimizle baş başa kaldığımızı düşünüyorum

Kıyafetler ev içi ev dışı ve iş kıyafetleri olarak ayrıldı. Eve girerken tüm dezenfektanları kullanıp öyle giriyorum. Maske takmak yüzünden kulaklarım yarım santim aşağı düştü ve kulak kepçelerim ağrıyor. Eş dost ile 1.5 m mesafeli oldum (belki de iyi bi şey). Burnum markanın kokusuna hâlâ alışmadı, midemi bulandırıyor artık. Tüm ev dışı işler bende (alışveriş çöp dökme vs)

“Korku kaygı seviyem arttı

Daha çabuk öfkeleniyorum”

Dışarı çıkamıyorum, çok mutsuzum kendimi abur cubura verdim. TV izlemekten başım ağrıyor, yazı okumaktan gözlerim daha da bozuldu. Öz bakımım iyice azaldı.

Bakanlığın saçma kararlı, zır cahil doktor arkadaşlarımız, hiçbir şey bilmeyen hastalar yakınları, umursamaz tavırları

Operasyonlar ve bilinmezlik. Üst kurumumla strateji belirleyememek.

Mutsuzum

Eşim obsesif oldu. Ona üzülüyorum

Kaygı bozukluğu oldu. Çoçuguma sarılırken çok tedirginim. Ama uzak tutamıyorum, çünkü çok küçük. Sabun deterjan allerjim vardı Dermatit oldum. Rahatsızlıklarım vardı hepsi ertelendi

Nereye dokunacağımı şaşırdım. Muayenehanemi kapatmak zorunda kaldım. Para kazanamıyorum, çok borcum var

Dışarı çıkmıyorum

Anksiyete, aileme virüs taşıma korkusu

Anksiyete

Öfke! KKEsız çalıştırılmaya, evde kalmayı bile beceremeyenlere hatta sıkıldığını söyleyenlere, güvenilmez sayılara, alkışla gaza getirme çabalarına, seçtiğimiz hayata… Öfke!

Obsesyon

Herkesten şüphelenir oldum. Bu işin yurtdışı bağlantısı kalmadığını herkesin serseri mayın gibi dolaştığını düşünürsek bir sürü vaka ve bulaştırıcının aramızda olduğunu yaygın test yapılamadığı için de artarak devam edeceğini düşünüyorum. Resmen paranoyak oldum

Korku gerilim

Malzeme bulma stresi, halkı uyarma yükümlülüğü ve ikna edememe, benim hastanemde olmasa da yöneticilerin bakanlığa hoş görünmek için malzeme var her şey yolunda taklidi yapması, paramı malzemeye harcamak, çalıştığım ortamın dezenfekte olduğuna inançsızlık, evimde çok az vakit geçirmek, Bilgi kirliliği, eve girişimin büyük merasim olması, okumaktan ve yoğun çalışma koşullarından sağlıklı beslenememek, almamız gereken tedbirlerle ilgili yetkili kurumların bilgilendirme ve eğitim yapmaması, ekipman sağlamaması, hala sokağa çıkış yasağı gelmemesi, doğru kuşanamadığım için hastaları enfekte ediyor olmam, iş akışının aksaklığı, interdisipliner çalışama, branş derneklerinin olan bitenden-sahadan habersiz Kılavuz yayınlaması, hala sağlık çalışanlarını taramak amacıyla test gelmemiş olması, varolan testin vakaları saptamada yetersizliği, formaların hastane tarafından sağlanmaması ve hastanede yıkanmaması nedeniyle araç ve evde de kontaminasyon, izole ve normal servisler dışında şüpheli vakalar İÇİN ara servisler oluşturulmaması, hastanede uzun mesailer nedeniyle duş ve dinlenme mekanları yaratılmaması, doğum ve acil ameliyatlar İÇİN ayrı bir hastane tayin edilmemiş olması, açıklanan vaka sayılarının yanlış olması, tüm paramı malzemeye yatırıp parasız kalmak, hastane yemeklerinin berbat olması nedeniyle dışarıdan kontamine olma riski yüksek Gıda tüketmek zorunda kalmak, eksiklerimizi bakanlığa belirttiğimiz halde gelişmelerin kağnı hızıyla olması, bakan ve yardımcılarının sahada durumu değerlendirmemesi, Ateş Hoca gibi sahada bulunmayan insanların gerçekle bağdaşmayan çarpık yorumları ile halkı ve bakanlığı yanlış yönlendirmesi, enfeksiyon uzmanlarının sahadan kaçması, hala hastaneler önüne triaj çadırları kurulmamış olması ve hınca hınç hastane koridorlarında artan bulaş, yoğun bakımlarda Ve ameliyatlarda ventilatör valvlerinden kaçak nedeniyle kontaminasyına önlem alınmaması, bu teçhizatlar hakkında yetkili branş ya da birimlerin eğitim vermemesi ve klavuz yayınlamaması, profilaksi amaçlı kullanmak isteyen hekimlere plaquanil verilmemesi…. saymakla bitmez !!!!

İyice kendimizi yalnız kimsesiz hissediyorum..

Migren denen illet halen devam ediyor.

Malzeme temini, stresli olmamız, hastalarla onların güvenliği için savaş verme

Koruyucu malzeme tedarik edebilme sıkıntısı ve çocuklarıma veya yakınlarıma bulaş sebebi olur muyum sıkıntısı.

Depresyon

Fiziksel mesafenin ötesinde sosyal mesafe arttı. Yeme-içme en büyük sorunum oldu. Spor yapamıyorum.

İnsanların akil almaz vurdumduymazlığı

Büyüklerimizle görüşememek. Onların manevi ihtiyaçlarını karşılayamamak. Bir belirsizlikte yaşamak. Arkadaşlarla karşılaştığımızda uzak mesafeden maskeyle konuşurken hissettiğim garip bir boşluk. Evet bizim koruyucularımız fakat içinde zor nefes aldığım maske ve ellerimde egzema oluşturan eldivenler epey bir zorluyor. Sosyal izolasyon sonrasında yaşanan durumlar ile ilgili net cevapların olmaması ve hastaların bizden %100 net çözümler beklemesi.

Büyüklerimizle görüşememek. Onların manevi ihtiyaçlarını karşılayamamak. Bir belirsizlikte yaşamak. Arkadaşlarla karşılaştığımızda uzak mesafeden maskeyle konuşurken hissettiğim garip bir boşluk. Evet bizim koruyucularımız fakat içinde zor nefes aldığım maske ve ellerimde egzema oluşturan eldivenler epey bir zorluyor. Sosyal izolasyon sonrasında yaşanan durumlar ile ilgili net cevapların olmaması ve hastaların bizden %100 net çözümler beklemesi.

Sürekli watsup i takip etmek durumunda kaldığım için gündelik yaşantım ve sorumluluklarım aksadı

Kaygı bozukluğu

İş giyinme hijyen saplantısı gündelikçi almıyorum ev işi yemek derdi aşırı yorgunluk maddi olarak koruyucu ekipman masrafı eşimle çatışma

Durmadan el yıkamaktan derim haşat oldu. Çamaşır suyu ile fazla mesaiden astımım azdı.

El kuruluğu

Dışarı kıyafetleri her eve girişte yıkanıyor, dokunma sarılma ortadan kalktı, aynı eğitim cümlelerini binlerce kez tekrarlama psikoz gelişti.

Moralim aşırı bozuk pozitif olma imkanım yüksek eşimin iş yeri kapalı covidle mücadele için. Ve angarya üstüne angarya bunları yapmaya aşırı hevesli hekimler iç sıkıntım ara sıra değiyor

Aile hekimi olarak hiç sayıldım. Gözden çıkarıldığımızı düşünüyorum

Enerjim düşük ve daha huysuz oldum

İşe girişte ve çıkışta kıyafet değiştirmek, maske wldiven sürekli takmak ayakkabıları kapının önünde bırakmak

Anksiyete. Yöneticilerin umursamaz tavırlarının verdiği berbat his

Stres okb

Korku

Çarpıntı, gerginlik hali

Kaygılıyım öfkeliyim sürekli. Zamanında alınamayan önlemler 1. Basamağın yaptıklarının göz ardı edilmesi ve benzeri birçok nedenle.

Kendimi boşlukta hissettim biraz da keyfim kaçtı psikolojik olarak

Stres, zarar görme ve yakınlarına zarar verme korkusu, anksiyete..

Eve girip duş alana kadar temas ettiğim her şeyden sonra el dezenfektanı kullanır oldum. Diğer insanları özellikle 1 metreden kısa mesafeye girmeye teşebbüs edenleri düşman gibi görüyorum. Sürekli, ölürsem aileme ne olacak korkusu var. Genel olarak depresif bir ruh halindeyim.

Başka şeylere dikkatimi verememek, hiçbir şey yapmak istememek, işe geç kalmak, unutkanlık tavan….

Çocuklarıma sarılırken içim eziliyor. Bir mahalle ötemdeki annemle babamla görüşemiyorum. Hastalığı sevdiklerime taşırsam korkusu beni mahvetti. Gündelik hayatım diye bir şey kalmadı

Daha çok evde kalmak

Günlük ASM rutininden çok daha yıpratıcı ve zor triaj yaparak çalışmak, insanlara durumu anlatmak. 2gündür hiç çıkmayan tansiyonum yüksek. Bir de evdekileri çocukların isteklerini al iş çıkışı. Anne babanın ihtiyaçlarını alıp kapıdan bırak iş dönüşleri de daha yorucu hale geldi

Daha bir hijyenik olduk sanki. Evde kalmak aile bağlarının kuvvetlenmesine vesile oluyor belki ama bu aralar hanımla daha az takışır olduk her nedense… Bide tabi çocukların okul mevzusu var. Eğitim işi ciddi bir iş gerçekten hafife alınmaması gerekiyormuş bu vesileyle bunu da öğrenmiş olduk.

Gerginlik. ASM hekimiyim. Koruyucu malzememiz yok. Yalan söyleyen ya da umursamayan bir hasta nedeniyle ne zaman hasta olacağım korkusu var. Ailemden uzaktayım onların yanına tekrar gidebilecek miyim bilmiyorum…

Kapıdan giriş işlemlerim yaklaşık 10 dk sürüyor. Alış veriş sürem kısaldı evde yerleştirme sürem 5 katına çıktı. Klor solumaktan boğazım acıyor sonra covid mi acaba diye endişeleniyorum

Daha çok temizlik yapmaktan ellerim nemlendiriciye cevap veremeyecek kadar kuru:)

Günlük 2 saatim üzerimdeki eşyaları giymek, çıkarmak, temizlenmekle geçiyor. Günlük yürüyüşlerimin olmaması fiziksel ve mental olarak rahatlamamı engelliyor. Çocuğuma sarılacağım zaman 2 kez düşünüyorum. Gereksiz insanlarla diyalog kurmamak ise işin artısı

Korku eklendi endişe yakın gelecek korkusu

Hastaların artan anlayışsızlığı, kitap okuma fırsatım olmadı 2 haftadır, çocuğumu parka götürememek.

Çalışma ortamında belirsizlik can sıkıcı. Ne yapılacak nasıl bir yol alınmalı tane tane biz sağlıkçılara anlatılmadı vs vs

Obsesif kompulsif oldum her şey virüslü gibi geliyor çocuklarıma büyüklerine sarılamıyorum yanaşamıyorum. Öğlen arası dahil ASMdeyim iştah kalmadı

“çaresizlik içindeyim çevremde her türlü insan var. Aldığım tedbirlerim her an boşa çıkabilir”

İşten çıkıp, hiçbir yere uğramadan eve gidiyorum, koruyucu ekipmanlarım olmadığı için kendi imkanlarımla önlem aldığım için taşıyıcı olma durumuma karşın bulaş söz konusu olabilir diye duş alıncaya kadar insanların olduğu alanlara gitmiyorum.

Anksiyete düzeyim arttı. Çabuk öfkeleniyorum. Antidepresan dozumu arttırmayı düşündüm. Okul tatil oldu oğluma yarım gün yardımcımız bakıyor. Yarım gün komşuda

Güvende hissetmeme, hasta olma korkusu, yakınlarını kaybetme korkusu, sevdiklerini bir daha görememe endişesi, onlara yardım edememe endişesi ve bunlarla beraber artan çamaşır suyu, dezenfektan kullanımından dolayı nefes darlığı, öksürük, obsesif düşünceler, artan el yıkama ve çamaşır yıkama ….

Kalp çarpıntısı, göğüste sıkışma, sinirlilik

Hiçbir şeye dokunamıyorum. daha sık el yıkıyorum.

Gerginlik stres öfke

Öfke gerginlik daha az konuşma

Daha gerginim. İşe odaklanamıyorum

Stres arttı. Herkes potansiyel corona .Ailemizi ve kendimizi nasıl koruyacağımı bilmiyorum.

Sevdiklerimi görememek ve onları kaybetme korkusu

Okul tatil, büyükanneler risk grubu, anne ve baba doktor olduğu için çocuk tek başına kalıyor

Endişe

Çevreye ve yüze Dokunma anksiyetesi

Günlük hayatımın her noktasında sıkıntı yaşıyorum, işe geliş gidiş, alışveriş vs.vs..İş yerinde koruyucu ekipman ve dezenfektan sıkıntısı yaşıyoruz. Asm’de ateşli olguları diğer hastalardan ayıracak alan bulamıyoruz.

Sevdiklerim yakınlarım endişe duyduğu için her gün arayıp kontrol ediyoruz karşılıklı olarak…avukat arkadaşlarla vasiyet konusunu arkamızda bıraktıklarımız için neler yapmamız gerektiğin dahi planlamaya çalışıyoruz sevdiklerimizi bir daha görememe endişesi taşıyoruz

KORKMUŞ İNSANLARLA UĞRAŞMAK EN ÇOK ZAMAN ALAN İŞİMİZ OLDU

Geleceğin belirsizliği kaygısı

Telefonlarım günün her saati çalıyor sorular bitmiyor

Bilgi kirliliği ve Ülkeyi yönetenlerin önlem almada yetersiz kalması.

Aile hayatımız bozuldu resmen

ASM şartlarında kullanabileceğimiz ekipman eksikliğinin verdiği bir anksiyete oluyor.

“hanımın eline düştüm. durumum çok kötü. 400 tl su 350 tl elektrik faturası geldi. duvarları dahil yıkadı”

3 çocuğum var, salgından dolayı yardımcı alamıyorum, ev temizliği, yemek hazırlama yoruyor. 53 yaşındayım, aritmim var, eşim anestezist ve reanimasyonda çalışıyor. Zor bir süreç, anksiyetem arttı

Geleceğe güvenim kalmadı.

Asosyallik

Pozitif miyim şüphesi

MAske ile yaşamak ve sürekli her yerde virüs var mı diye düşünmek

İki haftadır gülmediğimi fark ettim Çocuklarıma sarılamadığım için çok üzülüyorum. Onların geleceği için endişeliyim

Deşarj olamıyorum :(((

Endişelerim var: Kıtlık olur mu? Bir yakınım ölürse ne yaparım? İşim ne olacak?

Paranoyak ve mutsuz oldum

Sürekli endişeli bir ruh hali içinde olma

Hem iş hem de evdeki yüküm arttı. Virüs Taşımamak için herkesten uzak duruyorum. Çok yorgunum. Kaygılarım yüzünden kabus görüyor, uyuyamıyorum. 1 haftada 3 kilo zayıfladım.

Fazla el yıkama sonucu dermatit, ayrıca sinirlilik hali, sosyal izolasyon sonucu yemek yemede artış.

1 YAŞ VE 5 YAŞLARINDA 2 ÇOCUĞUM VAR. ÇOK KAYGILANIYORUM. İŞE GELMEK İSTEMİYORUM. MALZEME BULMAK ZOR VE PAHALI. ZİHNİMDE HEP BUNLARLA MEŞGUL OLUYORUM.

Her gün duş almak bi ryere gidememek aldığım her şeyi yıkamak yüzüme dokunamamak

SOSYAL AKTİVİTELER SIFIRLANDI

Anksiyete, adil olmayan görev dağılımı, çalışanın önemsenmemesi. Herhangi bir eğitim yapılmaması sebebiyle korku.

Günlük ihtiyacım kadar gıda ve temizlik maddelerini bulamamak

İş dışında hiç birşey yapamaz olduk

Anksiyete

Korku, kaygı, belirsizlik. Korunma önlemlerimizdeki eksikler, hastalarımızın umursamazlığı veya tam tersi ruh hallerine sabırla cevap verme ve ikna etme eklendi.

Öğle arasında evde yemek yiyemez olduk. Eve gelip üstümüzü değiştirmek 10-15 dk sürüyor birde tekrar giyinip gitmek çok zor oluyor. Emrah hocam size de kolay gelsin 🙂 “..

Callgirl oldum”

Yalnız yaşayan >65 annemin sosyal izolasyon ve endişeden dolayı ruh halinde bozulma var, daha sık aramaktan başka elimden bir şey gelmiyor.

Kitap dergi okuyamıyor sürekli TV ve internetteyim 2 günde bir migrenim tutuyor şu anda 10 saattir baş ağrısı çekiyorum

Çaresizlik, mutsuzluk ve üzüntü hissediyorum. İnsanlara duyarsızlıkları için kızgınım

Şimdilik bir sıkıntı yok

Kaygı

Yüksek düzeyde kaygı

Sürekli korunma ihtiyacı hissetmek kaygı hastalanma korkusu

Korku, okb, anksiyete

no mask no work

Tedirginim daha dikkatli olmak zorunda hissediyorum kendimi… karamsarım endişeliyim

Yetersiz ekipmanı gereğinden uzun süre kullanmak

Evde bir odayı kirli oda olarak belirledik, dışarıdan gelince orada çıkartıyoruz kıyafetlerimizi, elimizi yıkayıp temiz kıyafet giyiyoruz, her gün çamaşır makinesi çalıştırmak ve kapı kollarını her gün temizlemek, dışarıdan yemek söylememek biraz zahmetli

Hangi birini yazayım; kabızım diye ilaç yazdırmaya gelene mi, hastası pozitif çıkıp da mazeret izni yazmazsanız maaşı kesilir diyene mi ?

Kaygılanıyorum, işyerimde daha az hasta var, sokaklar boş, sıkılıyorum.

Arkadaşlarımı görememek, kimseye sarılamamak

Sosyal mesafe

Ellerim kimyasallardan dermatit oldu

Bakanlığın bizi yalnız bırakması nedeniyle kaygılarım arttı tansiyonum vardı tansiyonum yükseldi. vede 2 haftadır dışarı çıkamamak iş için mecburda hafta sonraları gezmesi gibi akşamları gezme faaliyetlerini yapamamış olmak sıkıntı yaratıyor. Çocuklar evde okul devam etmediği için onlarda sıkıntı maalesef

Paranoyak oldum

Sürekli tedirginlik, kendini güvende hissetmeme, gerginlik

Sabahları yoğun anksiyete

Hayat umutsuz bir hal aldı

“Çocuklarıma bakamıyorum”

Hastayım rapor alamıyorum

Sağlık çalışanı olarak gözden çıkarıldığımızı düşünüyor ve anksiyete yaşıyorum”

Yalnız yaşadığım için, yakınlarıma bulaştırma riskim yok, temizliğe daha çok dikkat ediyorum, bir de sosyal hayatın durması olumsuz etkiliyor, aile hekimiyim, ekipman sıkıntısı, kendi kendimize tedbir alarak idare etmeye çalışmak, görmezden gelinen sağlık çalışanı olmak üzücü

Temizlik, uyku, iletişim

Dışarıda her yer bana çok pis geliyor Evime girince tamamen dezenfekte olma banyo yapma ihtiyacı duyuyorum

KAYGI BOZUKLUĞU

Sosyal hayat kısıtlılığı, geleceği görememe, bir an önce emekli olma isteği

Yaptığım her şeyi sonuncusuymuş gibi yapar oldum.

Hem ailem hem ülkem hem dünya için korkuyorum. Hijyen takıntım had safhada. Daha gergin ve sinirliyim.

Vurdumduymaz ve farkına varmamış kişiler yeterince sorun eklediler

ASM ye gelen hastaların umursamazlığı saygısızlığı…Koruyucu önlemler ihmal ediliyor

Depresyondayım

Anne babama yaklaşamıyorum.

Yoğun anksiyete, sürekli kirli hissetme, sürekli enfekte mi oldum acaba duygusu, sevdiklerime ne olacak endişesi

Asosyal oldum, hayattan zevk almıyorum

“Gereksiz işler müdürlüğüne terfi ettim”

Yürüyüş, gezinti gibi etkinliklerim yok denecek kadar az. Aktivitem azaldı. Sosyal medya kullanım sıklığı arttı.

Alışveriş sıkıntısı

Aşırı temizlik

Daha öncede de obsesif olarak yaşıyordum. Hayatımda değişen bir şey olmadı.

Ailemizden uzak kalmaya çalışmak çok zorluyor 🙁

Maske, siperlik, eldivenle çalışmak çok zormuş

Eve hastalık taşımaktan çok korkuyorum

Stres

Hareketsizlik, kilo alımı, daha fazla ekran kullanımı, anti-sosyallik

Kızgınlık korku tükenmişlik

Dışarı çıkma yasağı

Hastaneden geldikten sonra hemen banyo camasir temizlik gibi şeylerle ilgileniyorum sürekli acaba kontamine mıyım sorusu meşgul ediyor kafamı kişisel gelişimim icin yaptığım kitap okuma müzik dinleme film izleme gibi etkinlikleri yapmaktan zevk alamıyorum

Sürekli panik obsesif biri oldum

Endişe katsayım çok arttı bilinmezlik galiba en kötüsü ne zaman enfekte olacağım ailemi enfekte edersem vicdan azabından ne yapacağım vs. Gibi

Fazlasıyla elim cep telefonumda, daha sinirliyim sanki, herkese potansiyel covidli gibi davranıyorum

Her şey sıkıntı olmaya başladı nerdeyse

Tedirginlik, anksiyete… Sonun belli olmaması kaygısı…

En büyük sıkıntım küçük çocuğumu benden ve eşimden uzaklaştırmak zorunda olmam oldu. Bunun yanında her gün whatsapptan diğer meslektaşlarımdan aldığım onlarca mesaj ve gerçek durum bilgileri her akşam bende anksiyeteye neden oluyor. Zaten göremediğim küçük oğluma bize bir şey olursa ne olacağını düşünüp çok zor uyuyorum. Ve bu psikoloji ile her gün işe gidiyorum.

İmkânların üzerinde yüksek beklenti olması ve hastalığı kapma, bulaştırıcı olma endişesi yaşıyorum

Eve yardımcı almıyorum ve evdeki tüm işlerde bana kaldı. Çok yoruluyorum. Eşim pandemi hastanesin de çalıştığı için ondan da çok yardım talebinde bulunmuyorum. Yakında belki eve de gelemeyecek bizim güvenliğimiz için.

Belirsizliğin neden olduğu can sıkıntısı

Gidersem geride kalacak oğlumun ne olacağı endişesi

Hayat kalmadı ki

Aynı konuyu konuşmaktan çok sıkıldım. Herkese ilgi alanlarına girmeyen (hijyen vs. hariç) konu ayrıntılarını defalarca açıklamak zorunda olmaktan bunaldım. İdare ile bilim arasında kalıyorum. Kronik hastalık lafı duymak istemiyorum

KKM yok…anksiyete yaşıyorum

Şimdilik sıkıntı yok

Ellerim yıkamaktan yara oldu.

Hasta dr haberleri çok sarsıyor

İşim dışında hayat durdu

Sosyal hayatın durması, yüzeylere temas etmemeye çalışırken girdaba girmek

Yalnızlığı sevdiğimi tekrar gördüm

Can sıkıntısı sosyal hayatın kısıtlanması

Yalnızlık

Mesai sonrası evde kişisel temizlik ve ev temizliği sebebiyle yorgunum.

İzole bir hayat yaşıyorum.

“HEPTEN YALNIZ KALDIM

ÖLÜM KORKUM ARTTI”

Hekim olmam nedeniyle temasa maruz kalma kaygısı yaşıyorum

İste çalışıp eve gidince çocuklardan uzak durmak yerine bir de onların dersini yaptırıyorum. İzlemediği videonun peşine düşüyorum. Çocuklarıma bakacak birilerini arıyorum.

Bakıcı gitti, anne baba bulaş riski yüzünden gelemiyorlar bebekler ortada kaldı

Paranoyak oldum

Yakınlarıma bir şey olur mu korkusunu her gün yaşamak, sevdiğim insanlarla görüşememek özlem giderememek, sürekli el yıkamaktan çatlamış ellerim

“Eve her geldiğimde en az 45 dk banyodayım. Kıyafetler çıkıyor makineye, kendimiz banyoya.

Sürekli el yıkıyoruz ellerim mahvoldu. Basit bir hapşırma ve öksürükte bile tüm ev ahalisine eyvah acaba corona mı mantığıyla bakıp ben mi bulaştırdım, ben hasta mıyım diye düşünmekten uyku sorunlarım oldu. Zira evde 65 yaş üstü annemler çocuğa bakmaya geldiler bu nedenle hep tetikteyim…”

Spor salonu kapandı, Stresi atmak için gidilebilecek bir yer yok.

Ellerim dermatit oldu

Çok arayan gereksiz sorular soranlar arttı

Dezenfektanla, takviye gıdalar alma ihtiyacı

Artık ellerim çatladı yıkamaktan. Temizlikten yoruldum. İşte çalış sürekli dezenfekte ol. Eve gel aynı. Ruhum daraldı

Kıyafet dezenfeksiyonu

Dışarı çıkamıyoruz

Tüm günlük düzenim değişti, çalışma saatlerimden ekibimle olan ilişkime kadar

Çok sevdiğim mesleğimin görünen dışında görünmeyen düşmanlarını fark ettim ve meslektaşlarımın çoğunun da eğitimsiz vatandaştan bazen farkı kalmadığını… hayatımda değişiklikler planlamak isteyebilirim

Eşim de hekim olduğu için çocuklarım perişan…

Yarın ne olacak, bizi ne bekliyor

Depresyon depresyon depresyon

Korku